Dil belasi Dervish gorur ki, bir kishi tirme toxuyur ve toxuduqca ozozune deyir: - Ya rebb, meni dilimin belasindan saxla! Dervish toxucunun sozunden heyretlenib bir neche gun onu gudur. Toxucu tirmeni toxuyub qurtarir, bir mecmeyiye qoyub padshah uchun aparanda dervish de onun ardinca gedir. Shah qapisina chatanda dervish ozunu ustaya chatdirib deyir: - Qardash, men de padshahi gormeliyem. Seni and verirem allaha, meni ozunun shagirdin kimi qeleme ver, qoy men de kechim icheri; mecmeyini de ver, aparim. Usta tirmeni dervishe verir, beraber saraya kechirler. Padshah tirmeni beyenib, ev vezir-vekiline muracietle sorushur: - Bu tirmeden ozume ne tikdirsem yaxshi olar? Kimi deyir don, kimi deyir qurshaq, kimisi � lebbade, doshluk ve s. Bash vezir deyir: - Qoy gorek usta ozu ne fikirdedir! Tirme toxuyan deyir: - Qibleyi-alem, sen bu tirmeni saxla, qalsin, olende tabutunun ustune chekerler. Padshah qezeblenib emr edir ki, ustanin boynunu vursunlar. Celladdan qabaq dervish ozunu ireli verib bash eyir ve deyir: - Qibleyi-alem, men bu kishinin shagirdi deyilem, yalandan adimi shagird qoymusham. Bir gun onun qapisindan kechirdim, gordum ki, bu kishi tirme toxuya-toxuya oz-ozune deyir: - Ya rebb, meni dilimin belasindan saxla! Maraqlanib onu guddum ki, gorum onun dilinin belasi ne olacaq. Bu da aqibeti. Ancaq bil ki, ey padshah o, bu sozu qesd-qerezle demedi, bu onun dilinin belasidir. Padshah dervishin sozunden sakitleshib, toxucunu cezadan azad etdi.
